Elke generatie heeft wel wat.
De vijftigplusser realiseert zich dat zijn jeugdigheid nooit meer terugkomt en wil opeens een nieuwe Porsche of een rondborstige minnares.
De dolende dertiger schiet in de stress omdat hij of zij zich nog steeds niet heeft gesetteld.En nu dus ook de twintigers. Ze voelen steeds vroeger de druk om levensbepalende beslissingen te nemen.
De hele week al ben ik niet te genieten. Reden: maandag wordt ik 26... 26!!!
Sinds een jaar of vijf is het een terugkerend fenomeen. De weken voor mijn verjaardag lijk ik wel permanent ongesteld. De tijd speelt een spelletje met me, het lijkt wel of elk jaar sneller gaat!
Soms denk ik terug aan mijn 16e verjaardag. Hoe blij ik was dat ik EINDELIJK 16 was. Dat ik legaal mocht gaan stappen en drinken en het leven leek een groot feest. Want o, wat wilden we graag volwassen zijn! En dat was ik natuurlijk ook al lang.. vond ik zelf.
En nu.. tien jaar later lijk ik wel een compleet ander persoon. Het leven ziet er toch wel heel anders uit dan ik mij voorstelde als 16-jarige. Sinds een paar jaar borrelde regelmatig de vraag op: "Is dit het nou?" Dan voelde ik me soms compleet mislukt als ik keek naar wat er terecht was gekomen van mijn ooit zo duidelijke toekomstplannen. Je komt op een kruispunt te staan en opeens overvalt het verantwoordelijke leven je. Opeens worden dingen belangrijk in mijn leven, waarvan ik nooit kon begrijpen waarom mensen zich er zo druk om konden maken. Zo ben ik opeens een stuk materialistischer geworden.
En dan nog die meisjesdroom: de ware liefde..
Die kwestie blijft mij maar bezighouden. Vroeger geloofde ik er echt heilig in dat er voor iedere persoon wel iemand rond moet lopen, tegenwoordig ben ik hier niet meer zo zeker van.
De ware.... bestaat die wel? Of is het toch echt meer iets voor in de sprookjesboeken?
De perfecte mens bestaat niet.. laat staan de perfecte man!
Dilemma... dilemma.. heeft het zin om net zo lang te blijven zoeken naar die ultieme God, met de perfecte looks, goede baan, mooi huis, 5 creditcards, leuke auto en gezellige ouders.. of kan ik ook gelukkig worden met de man die sinds kort mijn vriend is, schilder, platzak, geen auto en wonend in een flatje?
Wat is dat nou eigenlijk precies, die quarterlife crisis?
De quarterlife crisis treft mensen tussen hun 22e en 35e levensjaar.
Het is een identiteitscrisis die voortkomt uit een onduidelijkheid over wie je bent en waar je naar toe wilt in je leven.
De quarterlife crisis gaat vaak gepaard met gevoelens van onrust, onzekerheid, spanningsklachten (hoofdpijn, spierpijn, oververmoeidheid, prikkelbaarheid), somberheid en twijfels over de toekomst.
Het volwassen leven dient zich aan en levensbepalende vragen poppen op. Wel of geen huis kopen? Met welke partner wil ik oud worden? Wil ik kinderen? Wordt ik wel echt gelukkig van de baan die ik nu heb? En niet te vergeten dat eeuwige getwijfel over of je wel de juiste keuzes hebt gemaakt.
Kenmerken:
- Onzekerheid, angst, twijfelen aan jezelf, keuzestress
- Somberheid, lusteloosheid of depressie
- Jezelf bezighouden met zingevingsvragen (wie ben ik, wat is mijn passie, is dit alles?)
- Jezelf steeds vergelijken met anderen om te zien of je nog 'op schema ligt', het gevoel dat je achterloopt
- Gevoelens van onrust, besluiteloosheid of juist te veel dingen tegelijk willen doen
- Gevoelens onderdrukken, vluchtgedrag, weinig contact met jezelf
- Spanningsklachten of burn-outverschijnselen, zoals vermoeidheid, hoofdpijn, prikkelbaarheid, pijn in je spieren, concentratieproblemen, paniekaanvallen/hyperventilatie
Met argusogen kijk ik toe hoe de een na de andere oude schoolvriendin trouwt, zwangert en baart. Nadat het elke keer mijn hart brak ben ik maar opgehouden met dagelijks op Hyves te kijken en heb ik op een gegeven moment besloten iedereen met wie ik de afgelopen 3 jaar geen contact meer heb gehad uit mijn vriendenlijst te knikkeren mezelf betrappend op de verbitterde gedachte: mijn tijd komt wel als ze voor de derde keer zijn gescheiden. Hun leven is nu voorbij.. draait vanaf nu alleen nog maar om poepluiers en babykwaaltjes. In veel gevallen de hele dag thuis, zwaar verslonsd en onder de smurrie. Yep, het is wel duidelijk.. stiekem ben ik verschrikkelijk jaloers.
Misschien is mijn leven toch zo slecht nog niet..
Ik heb een tweede kans gekregen, heb een leuke opleiding gevonden waar ik helemaal voor ga. Beetje bij beetje begin ik er achter te komen wat ik belangrijk vind in het leven.
Het voelt alsof ik de "verloren" jaren over kan doen en ik voel me dan ook weer net 20.
Aan het feit dat ik al 30 ben tegen de tijd dat ik mijn studie afrond probeer ik maar niet te veel te denken. Als alles goed loopt heb ik dan een leuke baan met een leuk inkomen. Ik zie mezelf maar als een laatbloeier. Het leven draait nou eenmaal om keuzes maken en ik ben steeds meer tevreden met de mijne. Het heeft geen zin om te lopen sippen over gemiste kansen en verkeerde keuzes.
Misschien is mijn leven toch zo slecht nog niet..
Ik heb een tweede kans gekregen, heb een leuke opleiding gevonden waar ik helemaal voor ga. Beetje bij beetje begin ik er achter te komen wat ik belangrijk vind in het leven.
Het voelt alsof ik de "verloren" jaren over kan doen en ik voel me dan ook weer net 20.
Aan het feit dat ik al 30 ben tegen de tijd dat ik mijn studie afrond probeer ik maar niet te veel te denken. Als alles goed loopt heb ik dan een leuke baan met een leuk inkomen. Ik zie mezelf maar als een laatbloeier. Het leven draait nou eenmaal om keuzes maken en ik ben steeds meer tevreden met de mijne. Het heeft geen zin om te lopen sippen over gemiste kansen en verkeerde keuzes.
Ik heb het leven leren zien als een proces, misschien zijn alle fouten en verkeerde beslissingen wel nodig om in de toekomst de juiste keuzes te kunnen maken!
En tot die tijd.. zal de tijd het leren..
